ADAM MICKIEWICZ (1798–1855)

Najwybitniejszy polski twórca romantyczny, który nigdy nie odwiedził ani Krakowa, ani Warszawy. Poeta, wizjoner, publicysta, działacz polityczny, tłumacz, filozof, mistyk.

Istnieje legenda, że podczas jego narodzin akuszerka przecięła pępowinę książką, poświęcając go nauce.

Mickiewicz zadebiutował w wieku 20 lat utworem „Zima miejska”. Sześć lat później został zmuszony do opuszczenia Litwy za udział w spotkaniach filomatów - tajnym stowarzyszeniu studentów.

Skazany na osiedlenie w Rosji, wbrew carskim władzom, kontaktował się z dekabrystami i nawiązał przyjaźń z Puszkinem. Serca Polonii i rosyjskiej arystokracji podbijał improwizacjami na żywo w języku francuskim.

Historycy literatury symbolicznie przyjmują, że rok wydania „Ballad i romansów” (1822) autorstwa Mickiewicza stanowi początek polskiego romantyzmu.

Po wydaniu „Pana Tadeusza” (1834) w pożyczonym fraku ożenił się w Paryżu z 14 lat młodszą Celiną Szymanowską. Małżonka Mickiewicza spotkała się z niechęcią środowiska polskiej emigracji, w tym m.in. Zygmunta Krasińskiego. Zarzucano jej rozrzutność, brak umiejętności gotowania, tendencje do dominacji w związku, niezrównoważenie psychiczne. Celina twierdziła, że jest wcieleniem Matki Bożej, wieszczki i odkupicielki narodu polskiego.

Początkowo Mickiewicz sam sprawował opiekę nad żoną, jednak później oddał ja do szpitala dla obłąkanych w Vanves.

Z Szymanowską miał sześcioro dzieci: córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana.

Przez niewyraźne pismo i błędy ortograficzne, profesor Ernst Groddeck nie przyjął łacińskiej rozprawy magisterskiej Mickiewicza. W konsekwencji nie otrzymał wyższego stopnia naukowego z filozofii. Nie przeszkodziło mu to jednak, wykazywać się później gruntowną wiedzą z tego zakresu, głównie podczas pracy w Szwajcarii jako profesor łaciny na Uniwersytecie w Lozannie.

Po upadku powstania listopadowego wyruszył z falą uchodźców do Drezna, gdzie w bardzo krótkim czasie stworzył III część „Dziadów”.

Mickiewicz zmarł podczas epidemii cholery w roku 1855 w Konstantynopolu, gdzie próbował jeszcze zorganizować armię, która miałaby rozpocząć walkę z Rosją. Z Konstantynopola ciało Mickiewicza zostało przewiezione do Francji i pochowane na największej polskiej nekropolii w Montmorency, jednak w roku 1890 Mickiewicz został przetransportowany do Polski i pochowany na Wawelu.

Wszystkie utwory Adama Mickiewicza powstawały tylko w języku polskim, a mimo to był uznawany za wieszcza również Litwy i Białorusi.

← POWRÓT