O ROMANTYZMIE

Szalona epoka, dzięki której do dziś możemy czerpać ze źródeł pożywnych, wolnościowych idei. Ten nurt kulturalny porywał ludzi z końcówki XVIII wieku. Fascynacja romantyzmem trwała do lat 40. XIX wieku. Romantyzm był reakcją na zmiany społeczno-polityczne wywołane rewolucją przemysłową i rewoltą francuską z 1789 roku.

Historycy literatury symbolicznie przyjmują, że rok wydania „Ballad i romansów” (1822) autorstwa Mickiewicza stanowi początek polskiego romantyzmu.

Nurt prawdziwego buntu przeciw sztywnym zasadom arystokracji i mieszczaństwa, przeciw racjonalnemu „szkiełku i oku”. Zatem „wolność, równość i braterstwo” zakwestionowały fundamenty oświeceniowego pojmowania rzeczywistości.

Romantyzm rozwinął się początkowo w Europie i wyrażał się w różnych obszarach kultury, m.in. poezji, malarstwie i muzyce.

Samo pojęcie romantyzmu zawdzięcza się braciom Augustowi i Friedrichowi Schlegelom. Upowszechniła je w Europie ich znajoma oraz pracodawczyni – Madame de Staël.

Każdy z romantyków wiedział, że to co materialne można poznać zmysłowo, ale aspektów duchowych można doświadczyć jedynie poprzez wiarę i intuicję. Głęboko wierzyli w wewnętrzny świat spirytualny, gdzie rządziły uczucia i emocje. W wyznawanej przez nich teorii, każdy człowiek miał swoją indywidualność, był niepowtarzalną jednostką. Jednak tylko twórcy posiadali umiejętność kontaktu z Najwyższym Stwórcą, w celu pośredniczenia i tłumaczenia świata maluczkim. Wieszcz miał czuć więcej od zwykłych śmiertelników.



Romantykom droga była walka ze zniewoleniem i tyranią. W tamtym czasie w prawie całej Europie trwały ruchy rewolucyjne i zrywy narodowe, m.in. powstanie Greków przeciwko Turkom (1821), powstanie dekabrystów (1825) w Rosji, rewolucja lipcowa (1830) we Francji, powstanie listopadowe (1830–1831) w Polsce, Wiosna Ludów (1848–1849), która ogarnęła szereg europejskich krajów, powstanie styczniowe (1863–1864) w Polsce. Dlatego typowy romantyczny bohater literacki to buntownik targany wielkimi namiętnościami – od miłości do nienawiści. Wierzy w to, że sam może walczyć przeciwko systemowi.

Romantycy byli emocjonalni, nieuchwytni i zamknięci w swoim wewnętrznym świecie. Niosły ich wielkie idee i głęboka wiara w kontakt z bytem nadprzyrodzonym. Bycie wieszczem skupiało się na tworzeniu dzieł trafiających w serca uciśnionego narodu. Polskie utwory powstające w tamtych czasach charakteryzowały się przede wszystkim głębokim poczuciem misji ratowania ojczyzny. Wśród najznamienitszych przedstawicieli epoki znaleźli się Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, uznawani za wieszczów. Jednak nie tylko oni tworzyli dzieła przełomowe, pełne emocji i mistycyzmu. By poznać wybitne postaci romantyzmu polskiego zajrzyj do zakładki O ROMANTYKACH.